Visitar los dictators

La causa es regulara per la casta al poder, lac asta republicana, jacobina, centralista, imperialista, mas quora un occitan visita un dictator, non pòt qu’interessar lo cronicaire tolzan que soi.

Se trapa qu’aquel occitan es deputat, en Gérard Bapt, e qu’es tolzan, plan conegut de las esfèras politicas e dels militants socialistas tolzans ; l’avèm aps encara vist dins reünion privada de l’occitanisme tolzan, mas soi segur qu’i serà un jorn ; l’ipocrisia tròba pas frontièra entre França e Occitània.

Las visitas dels dictators son regularas, per Espanha, e aquò a pas arrestat amb la dita «democracia espanhòla», qu’es mai que tot l’arribada de la casta castilhana al poder contra los pòbles sotmetuts d’Espanha (i a gaire de foncionaris catalans en Castilha, per exemple), e lo concepte de pluralitat d’Espanha es un autre biais de los far calar, un modèl francés per enganar los pòbles o nacions qu’an dreit a una pichoneta linha dins l’engandoira constitucion castilhana.

La primièra linha de fòtos son las dictaturas plan conegudas que s’encontran, e que fan ara istòria e que semblan jà oblidadas.

La segonda linha es lo Partido Popular qu’encontra las dictatura ; caldrà remembrar als internautas europèu que lo PP es causa d’espanha, e membre del PPE, e qu’a fabricat un vici-president del Parlament Europèu qu’es devengut militant d’un novèl partit espanhòl, Vox, qu’es etiquetat clarament pòst-franquista. Aquelas visitas PP amb un bon dictator fabrica un pichona caloret de freg, al modèl valencian, dins l’esquina dels democratas catalans, bascos o galicians, mai tanben occitans.

Nòstre deputat tolzan e socialista a donc visitat Damasc e «la societat civila» (seriái curiós de saber quina societat civila) ; lo companh parlamentari en jacobinisme, lo famós jacobin e integrista catolic Jacques Myard (plan conegut per èstre contra las lengas ditas regionalas), el a visitat lo dictator. Los dos autres personatges me son mens coneguts, mas dèu èstre autanplan «brilhent»...

Mas la frasa meditizada del deputat Gérard Bapt m’a questionat, fòra la capitala sembla que l’Estat existís pas, per el. La frasa entenduda dins los mèdias franceses es «On voit qu’à Damas l’État est présent». Quand l’Estat es present a Tolosa, es per delegar son poder centralista, e decentralizar tròçes pichons de poders que l’Estat central non podrà jamai regentar conrrectament ; lo contracte État-Région es una engana antidemocratica de la decentralizacion de 1982.

Donc per Gérard Bapt, deputat socialista de Tolosa, l’Estat val una capitala que fonciona. Sense capitala non i a Estat, non i a regime politic digne d’èstre encontrat, visitat, e la bona «societat civila» dèu èstre dins la santa capitala del sant Estat. Donc o pòdi escriure : lo Gérard Bapt es tocat per la sindròma Enric III de Navarra.

Qu’es aquò la sindròma Enric III de Navarra ?

Sabètz pas quí es Enric II de Bearn ? sabètz donc pas que Enric III de Navarra es lo filh de Joana d’Albret, la reina de Navarra ; lo numèro II e lo mesme personatge que Henry IV de France.  Enric III de Navarra diguèt la famosa francesa, en s’amagar dels integristas catolics : «Paris vaut bien une messe», la traduccion concreta èra la negacion de la pensada politica de na Joana d’Albret que suplicava al en Enric III de Navarra de pensar a son reialme abans lo vesin del nòrd. Enric III de Navarra li agradva d’aver un Parlament franc sotmetut, amb tresòr public a sa disposicion, alara que lo Parlament de Navarra el decidava lo budgecte de l’Estat, realament pel pòble de Navarra.

La sindròma Enric III de Navarra es far quicòm o dire quicòm al país occitan, e un còp arribat a París (elegit o amb un marridatge reial, o una messa reiala o republicana) oblidar lo país que viu en suportar l’Estat qu’escana lo país que lo farà elegit o rei, o descendent dinastic.

Serà lo 22 de setembre de 1792, que la sindròma Enric III de Navarra davalarà al Parlament de Navarra quora votarà los plens poders legals al Parlament revolucionari parisenc ; èra la fin de Navarra, coma Estat independent, prèp de las realitats occitanas. La votacion podrà èstre sonada un acte d’infidelitat al país occitan de Bearn o Navarra.

Las visitas dels dictators an jamai desbocat una bona gràcia* pels pòbles, ni en Occitània, ni en Catalonha (* per damorar dins la semantica catolica).

S’espèra encara una lei per la lenga occitana, una lei que los deputats e senators an d’escriure ; benlèu que las visitas pendent las vacanças del Parlament son mens utilas ?

Manifestacion per ajudar Calandreta

Crida lançada diluns passat, a las 13h del maitin a Tolosa, per una manifestacion al pè del Conselh General, los parents e escolans, mantunes militants, son arribats valents (dins lo freg) per manifestar ; èrem un dimècres a las 9h del maitin, mai o mens 90 personas e la premsa escrita e audiò. I aviá pas cap elegit. Ai recebut un bilhet del Martin Malvy, lo secretariat, per se desencusar de non poder venir.

Vist que lo cargat de l’occitan (un elegit) es pas estat remplaçat al Conselh General de Nauta-Garona, la situacion de Calandreta es mesa en dangièr, per una decision politica e administrativa (sense arguments e pauc discutida democraticament), la decentralizacion ajuda pas Calandreta ; lo clientelisme sembla èstre lo sol mòde de govèrn dels elegits de la decentralizacion.

Fautava los actors de l’ensenhament d’Estat, per l’occitan.

Mens carn es la reforma administrativa

I a d’unes que pensan que cal minjar mens de carn per èstre dins lo vam de la reforma, veire dins la nòrma d’una novèla civilizacion, mai ecologista. Ai agut un resson d’aquò dins una tribuna pareguda en occitan e escrit per un occitan d’Arièja.

Sabi un endreit que la reforma es arribada, en Norvèja, que tota l’administracion es plaçada sos la practica de la numerizacion ; aquò data jà, mai de 20 ans ! 20 ans que la reforma es arribada.

Recentament, un amic me punteja un document signat François Baroin, es donc del XXIen sègle per l’administracion francesa. Ambe las colors santas e republicanas francesas vos ai ajudat per legir lo famós tròç de la modernitat administrativa francesa, fintatz la dimension de la modernitat e los instruments que cal emplegar pel rengament de la modernitat, signat François Baroin e la dimension del document, 62 paginas amb linhas plan sarradas d’un gost indigeste, quitament a non pus vóler minjar carn aprèp !

En Norvèja amb un scan e la factura numerizada, l’administrador aurà de pistar los còdis e enregistrar sul pic la factura, rengada coma cal automaticament. Melhor, tot parier ara dèu segurament recebre las facturas en numeric….

L’administrador francés, quitament en Occitània, aurà de notar que cal amotlonar los papièrs, notar los còdis coma cal, sarrar amb un elestòc (pauc impòrta la manca d’ecologia qu’aquò dona), e sobretot amotlonar a pas mai de 10 cm de nautor ! Vesi plan l’administrador amb lo centimèstre en man e l’elestòc de l’autra man…. per agradar a la regulacion del rengament francés dels papièrs.

Lo vaganisme es una causa que cal sul pic adaptar a l’administracion francesa, una reforma d’aqueste escantilh es d’una granda necessitat, mas sembla que lo sistèma politic o aguèsse pas encara comprès, ecologia rima ambe estauvi de temps e tanben dels copa-caps que son los reglaments administratius franceses (n’i a d’unes que parlan del problèma europèu sul sicut, pensa que fRança es lo problèma, pas l’UE !), al moment de la munerizacion de tot lo sistèma mondial, soi segur que la granda partida dels documents administratius franceses an pas mestièr d’èstre plaçat sus papièr !

Lo papièr es la carn de l’administracion francesa, quitament en Occitània ; vesètz l’ecologia que cal aplicar en Occitània per l’administracion francesa, lo vaganisme ; en Norvèja o faguèron aquò faràn mai de 20 ans, jà ! Donc l’administracion francesa en Occitània a vint ans de retard.

Per astre, fRança a pas sempre existat

Ai causit mantunas mapas per donar una idèa dels cambiaments qu’Occitània a degut suportar al fial dels sègles. Seràn la basa d’una conferéncia pedagogica per las entrepresas per melhor entendre quinas dralhas pòdon prendre en pensar al desvolopament lor, mai tanben al desvolopament de l’activitat politica e economica dins un environament sanitós que fosquèsse pas lo mercat-Estat-nacion francés, que el se vòl regentar sonque a Paris

Avèm aquí me sembla un resumit de mantunas mapas que fan l’istòria occitana, una istòria qu’es pas sonque Histoire de France coma nos lo vòlon far engoilir l’escrit de l’«Éducation nationale», a cada corses d’istòria, o la revista sul net Herodote.net.

Mas concretament, fRança nos aportat aiçò, coma investiments dit productius mas que son factura per las generacions venentas, e pas despausadas dins las bancas mas en mans d’aprentís fachilièr de la tecnologia  :

Son pas los paures que fan una economia, per contra es plan un sistèma pauc reformable que fabrica pauretat, lo pauc reformable es lo mercat-Estat-nacion dit França, alara avèm aiçò :

Sense oblidar aquel tipe de minja aviat e mal :

Farèm la remarca qu’es pas sonque la pauretat qu’installa Mac Donald’s en Occitània, es tanben lo torista qu’arriba del nòrd, e lo licenciat de granda multinacionalas que trapa una resorga novèla de revengut en davalar dins lo Sud e sa licéncia Mac Donald’s. Aiçò es fRanças. Es un bon projecte de futur per Occitània ? Responsa : NON.

Qd la caricatura ajuda a entendre lo politic

Sovent en Occitània recebèm una pensada politica francesa qu’es pro critica del sistèma francés, mas la basa de la pensada es encara francesa, nacionalista, o regionalista d’expansion parisenca. La critica que fosquèsse de la «gauche autoproclamée», o de la «santa dreita pro-catolica e romana*» (* sul modèl d’un jacobinisme que pensa que Roma a sempre rason).

Per la ciutadanetat d’Occitània avèm mestièr d’una pensada que debuta sus la basa occitana, puèi veirèm ambe lo(s) vesin(s) ; o podèm prendre als vesins critics çò que pòrtan criticas e explicar de quina manièra Occitània, la ciutadanetat en Occitània, podrà realament portar un capvirament pacific e politic de la pensada critica. Aquò ajudarà a melhor bastir una societat democratica dins l’Union Europèa.

La diplomacia interna o externa parla de nuanças per far engolir lo desplaçament leugièr del sistèma cal al progrès o a l’installacion de la democracia reala, mas la diplomacia pensa pas per la democracia pels pòbles sotmetuts. O vegèren plan en 1939 per la Republica Tcheca, o en 2015 en Republica ucraïniana que Minsk es estat un München per la diplomacia, e pels sistèmas politics europèus que fabricats per las castas, son ontologicament antidemocraticas a l’Oèst coma a l’Èst.

Aquel modèl de criticas del sistèma francés, es pas la garantia de la separacion de França (per la ciutadanetat occitana), mas ajudarà la majoritat de la ciutadanetat francesa en Occitània de melhor entendre perqué se fan enganar en partir de totas –totas- las basas ideologicas que la santa République française lor daissa la critica, sovent e sempre filtrada sul principi que la sindròma Enric III de Navarra a la finala ajudarà lo jacobinisme de damorar en plaça.

Pauc a pauc aquela pensada serà limitada pels ultra-jacobins, puèi los ultra-jacobins se faràn mai audibles, e pauc a pauc la ciutadanetat francesa en Occitània comprendrà l’engana e voldrà democraticament se transformar en democracia pròpria, e bastir un novèl collectiu, la ciutadanetat occitana, plaçada amb un regime parlamentari respectuós del pòble occitan.

Donc, cal –de manièra fòrta- mercejar los jacobins de nos ajudar a melhor entendre perqué França engana Occitània.

-°-

Especial eleccions catonalas per la fin del mes de març.

-°-

Antidemocracia francesa 49-3, Valls òbra.

L’Estat francés fabrica la «representativitat» per explicar als pòbles que son representats ; es una falordissa francesa de mai, per enganar los pòbles dels ciutadans de l’Estat actual ; mas l’engana èra d’una autra dimension ambe los reialistas…. que 1789 lor a copat lo cap ; d’unes pensan qu’èra sanitós. Mas dempuèi La Terreur, la borgesiá, en fasent sortir la casta d’abans,  a plan comprès los dangièrs que podián èstre los pòbles autonòmes, que se vòlon prendre en carga. la casta de l’ancian poder se èra pas lo cap copat, èra sul camin de Lorrena.

Passèm sus mantunes periòdes franceses d’expansion continentala. E arribèm a l’aprèp guèrra de 1939-45, aprèp que lo parlament de representants, a Bordèu, votèt los plens poders a Pétain, socialistas comprès.

Donc De Gaule qu’explicava que «Les Français sont des veaux», a creat un sistèma constitucional de representacion parlamentària qu’es tot levat democratica. Ara sabèm que De Gaule aviá rason pel qualificatiu, sobretot quora  a la television francesa en 2015, i a encara 56 % dels tele-espectadors que pensa -56 %!- que lo solelh vira al entorn de la Tèrra, coma mantunes falords integristas en Aràbia Saodita. Mas De Gaule per èstre segur de la continuïtat de la seuna santa republica (Debré l’a plan manipulat al referèndum de 1969), la republica cinquena engana pels pòbles sotmetuts, a creat lo concepte d’Article 49-3, un dels nombroses articles antidemocratics de la constitucion francesa, o del regionalisme d’expansion parisenca (pensi tanben a l’article 2 e 75-1, per las lengas parladas pels pòbles de França).

E aquò es sonque per una cambra, se creèt tanben lo Sénat qu’es la sola cambra parlamentària d’Euròpa per frenar las «estupiditats dels pòbles » sotmetuts pel regionalisme parisenc. E sabèm que còsta :

François Mitterrand aviá jà donat idèa que lo sistèma li agradava, en contradiccion sancièra amb çò que diguèt pendent d’annadas e d’annadas ; la casta al poder non lo podiá acceptar sense acceptar sa damorança en viu, e la constitucion ajuda a la casta de damorar en plaça, contra los pòbles –aital sotmetuts- en França.

Mas anuèch es donc un ministre de l’economia que demanda a un filh de republican espanhòl de dintrar dins la dança (Manolito Valse), en oposicion sancièra o supausada (deviá èstre de comèdia politica abans), en oposicion ambe lo president François Hollande qu’a sempre agut mantunas modalitats d’un verbiatge per criticar aquel article 49-3 emplegat per la dreita ; coma èra de dreita aquesta constitucion, la critica d’esquèrra èra aisida per agradar al pòble –sentiment religiós- al pòble dels militants socialistas.

Ièr la burqa de la casta politica socialista al poder es tombada.

La constitucion francesa es un instrument contra loS pòbleS de França, totes sotmetuts o pas. e jà entendi, sonat dins las vals, los republicanistas franchimands, avugles ontologics, en Occitània, nos explicar la bontat del sistèma e nos cridar coma una evidéncia e es vulgar :

Consequéncia d’una profanacion blanca

Recentament un cimentèri josiu es estat profanat en Alsàcia, dins un endreit que la santa republica francesa fabrica una guèrra lingüistica e la programacion de la pèrda de tota la memòria collectiva ligada a la lenga.

#StopAlsaceBashing

Los Guignols de L’infòs fan de l’anti-regionalisme classic en République française, es una manièra de non pas se gaitar dins un miralh. Lo regionalisme francés d’expansion parisenca non sap se gaitar dins un miralh.

Alara fasèm-zo a sa plaça. Avèm totes los elements, e mestrejan plan lor patois, que quitament las populacions de banlèga parla brilhament, mas que als telefònes de servici aprèp venda de la companhiá d’ADSL, patois que serà sonque comprès, per un francofòne normal, sonque a 70 %….

Vaquí donc un document que rebèrta lo miralh que la francholhardissa refusa de gaitar, una traduccion en occitan d’un bilhet trapat sus FB me sembla d’un grand interès per ne tirar conclusions politicas, conclusions que l’ègo francholhard es incapable de botar en plaça.

Cimentèri josiu profanat de Sarra-Union : mantunes joves mai o mens pre-pubèris auràn creseguts que se tractava sens que d’un cimentèri abandonat… Digun lor a donc ensenhat qu’èra un cimentèri abandonat, cèrta, mas laissat perqué josiu ? Tota Alsàcia decervelada per França, a quí se li tirèt sa lenga e sa memòria, es aquí.

Youssef Boussoumah : «Cememtèri josiu profanat a Sarra-Union : seriós problèma de càsting, èran pas àrabs ! »

Ara que se sap de manièra quasi certana que los «barbars» qu’an profanat lo cimentèri josiu de Sarra-Union dins lo Bais-Rin son pichons blancs de bona familha.

Tres question nos arríban al ment :

1 / un programa especial de re-educacion dels parents serà botat en plaça devath menaça de copar las allocacions de familha ?

2 / aqueles joves lor serà imposat un viatge de conscientizacion a Auschwitz ?

3 / la bona vila de Sarra-Union serà lèu plaçada dementre los territòris perduts de la Republica que l’Estat se dèu eforçar de recuperar al pus lèu ?

-fin del bilhet-

E vaquí las meunas questions :

4 / l’armada serà mandada a Sarra-Union per i tornar la patz civila ? (Coma a Marselha)

5 / los sindicats de l’Éducation Nationale se faràn un mea-culpa a Sarra-Union per non pas aver transmetur la lenga del país e sa memòria ?

6 / complementarai la question 2, 2 / aqueles joves lor serà imposat un viatge de conscientizacion a Auschwitz ? – per un « O benlèu a Montsegur, per assegurar que l’Estat francés sap tanben cremar per destrusir un pòble».

7 / quí gausa pensar que se pensa melhor a París per tot l’Estat, e donc totes los pòbles sotmetuts ?

8 / perqué las populacions de las regions o províncias sotmetudas pôdrián pas prendre en mans, çò que la santificada republica es pus capabla de donar, la patz civila e la sapiença a tota la populacion pauc impòrta sa lenga.

I a encara en fRança populacion d’inocents, bisonours, per pensar que la santa republica francesa es la solucion ciutadana als problèmas del XXIen sègle ?

Soi donc grandament ambe una Alsàcia desliurada de las estupiditats republicanas francesas, totas ! Espèri que los elegits de tot l’Estat francés protestaràn per racisme ordinari sus l’antena de Canal Plus.

L’integrisme musulman : grèu problèma

L’integrisme religiós a debutat en Occitània, puèi fòra bandit los protestants ne faguèron endacòm mai. Lo genocidi dels josius europèus a fabricat un Estat que la populacion vòta –mas vòta- actualament pels extremistas que mantunes son al govèrn en Israël. E ara avèm dempuèi las estupiditats sovieticas e russas en Afaganistan, un integrisme musulman que pòrta un dangièr grèu contr a la societat dita occidentala, europèa mai que tot.

E coma lo cristianisme es volgut coma la «basa de la civilizacion europèa», civilizacion que vòl lo Parlament Europèu, o que vòl definir coma basicament cristiana, los integristas musulmans fabricats en Aràbia Soadita o Estats arabs del gòlfe persic, e poponat en Afganistan gràcia a una ajuda dels servici secret paquistaneses e nòrd-americans (conservators americans, èra lo temps del “chòc de las civilizacions”, que mantunes militants del PNO an sempre transferits en Occitània) ; l’integrisme musulman e las errors politicas nòrd-americanas e conservatriças faràn donc que l’idèa, la teoria de despart se realizarà, lo chòc religiós arriba ; res qu’aiçò pròva que las religions son dangierosas, sempre o son estadas, e totas car las interpretacions seràn JAMAI mestrejadas. Atencion, la religion laïca sul modèl francés es tanben un dangièr politic.

Ara en febrièr avèm dos atemptats grèu en Danemarc e en Líbia (l’Estat pòst colonial fabricat pels Estats colonialistas europèus).

Aquel integrisme botarà al meteis nivèl : 1 / matar cristians en Líbia per una organizacion mortifiària, e 2 / portar la burqa.

Matar òmes es la responsa unica del sistèma integrista que vòl imposar a l’occident l’aserviment de las dònas, amagar las dònas dins los luòcs publics. Es de machisme islamic.

E donc nos sortiscan una linha de la Carta dels Dreits de l’Òme ! Amb la primièra confusion entre òmes e umanitat. Nos sortiscan la Carta dels Dreits de l’Òme perqué la femna portèsse una vestit per s’amagar al publkic e donc pauc a pauc desaparéisser de la via politica, coma en Aràbia Saodita.

Per un còp, soi perfaitament en accòrd ambe la lei francesa ; e vòli recordar que pendent 300 ans Narbona es estada una granda capitala religiosa per albergar josius, cristians e musulmans sense qu’i aguèsse una sola batalha matadoira dementre tota la populacion : lo poder èra pas encara devengut integrisme catolic francés.

Se cal recordar l’istòria d’Occitània per comprendre que se l’èime occitan èra pas estat destrusit per un integrisme d’Estat catolic e franc, benlèu que los afrontaments religioses i serián pas, coma pendent 300 ans a Narbona !

Los imperialismes an sempre instrumentalizat las religions e los ecclesias, e ne vesèm encara un exemple en Federacion de Rússia contra Ucraïna, novèl Estat independent.

L’integrisme musulman vòl tornar far lo fantasme que lo sovietisme a pas capitat de far, unir los pòbles que van d ela còsta atlantica d’Africa dinca la Federacion de Rússia, un vièlh pantais imperialista. L’Union Europèa es sus sa rota, donc la cal destrusir, nòstra libertat publica ganhada al fial dels tempses es donc en dangièr.

Albi : Repression lingüistica e politica

Lèu dit, i a urgéncia per trobar un luòc per Calandreta d’Albi.

La comuna d’Albi a près una decision politica grèva contra l’occitan. Es del meteis nivèl que la manifestacion recenta en Tarn contra l’installacion d’una escòla occitana de l’Estat, sistèma d’ensenhament diferent per l’occitan, mas l’occitan es donc atacat pertot en Albigés, al meteis moment que lo Conselh General pausa una politica reala per l’occitan.

Se podrà pas dire que lo nacionalisme lingüistic votat en 1992, per integrar la constitucion, devenguda aital de netejament lingüistic francés, a pas consequéncia sul terrenh, dins simplament la vision politica que lo nacionalisme frnacés pòrta. Lo nacionalisme francés es un regionalisme parisenc d’expansion, ontologicament ligat a l’imposicion del sol patois parisenc, lo francés.

Lo Tarn, los Franceses lo vòlon liure definitivament de la lenga occitana, de la lenga del pòble del Tarn-Albigés !

L’article del Tarn Libre es una granda avançada, mas es politicament correcte per non pas bolegar las ideologias lingüisticas francesas.

Tot es bons coma argument per destrusir l’occitan, quitament los pus valorisant l’ignorança dels autors de la critica, per la comuna d’Albi, la critica es una volontat d’equitat, la santa «Égalité Républicaine» emplegada per valorizar lo sol francés, es de dire un ostracisme contra la lenga del pòble occitan.

es un acte politic fòrt, encara un còp ; un acte que lo FN podriá plan revendicar. Es quora escrivi aquò sabi pas l’etiqueta politica de la comuna d’Albi, dempuèi lo recent cambiament politic de 2012.

Espèri tot fòrt que Calandreta traparà un endreit non comunal e que podrà lèu se far pagar per dintrar dins lo dorsier UNESCO d’Albi !

Benlèu qu’una manifestacion se dèu debanar a Montpelhièr …. en Octobre 2015 ! Mas me sembla qu’es ARA en febrièr que la manifestacion dèu èstre organizada a Albi, per una sortida en març 2015 …. L’occitanisme serà pro fòrt per menar lèu aquò ?

Se cal recordar Vilanòca de Magalona, bilhet de l’ancian deputat europèu, o la quita manifestacion en decembre 2010, jà !

14 de febrièr Estrasborg, remembrança

Me sembla que cal jamai oblidat l’istòria, en Occitània coma en Alsàcia.

L’integrisme d’Estat (notarèm que la guèrra als Josius se farà sempre en tota legalitat) o religiós, que sovent son mesclats, es causa d’Istòria universala ; Estrasborg èra pas encara de l’Estat francés, mas se debanava jà causa sense èstre Alemanha, o tocada pel nazisme.

Se cal recordar en 1349, la situacion politica d’Estrasborg.

La vida dels josius sul continent europèu de l’Edat dit Mejan, pro ric en Occitània, es listat de mantunes moments sangnoses que podèm donar coma barbars ; èra lo fait d’una societat integrista catolica que coneissèm plan en Occitània. Lo chaple dels josius d’Estrasborg, conegut a Estrasborg, pauc en França, filha ainada de la Glèisa de Roma, coma lo chaple d’Estrasborg, es donat coma un chaple de mai suportat per una comunautat de religion josiva a Estrasborg qu’èra un país plan separat del reialme integrista vesin, França qu’aviá tanben la costuma d’aquel temps de monjezar Roma e lo sistèma integrista intallat a Roma.

Lo chaple dels Josius d’Estrasborg per Eugène Bayer : interpretacion romantica del chaple del 14 de julhet de 1349 (Musèu istoric d’Estrasborg)

Las primièras decadas del 14en sègle èran marcadas dedins lo dit Sant Impèri Germanic, que lo Reialme d’Arles ne fasiá partit, donc la Provença actuala, emplenat per guèrras e susmauntas permanentas, consequéncias de luchas nombrosas entre princeps alemands.  D’aqueles tempses Avinhon albergava los Josius, es per dire que se pensavan gaire en securitat levat per las securitats de las institucions d’Avinhon, e l’Estat independent qu’èra aital considerat pels vesins. D’aqueles tempses dins l’Impèri Germanic las susmautas èran apatzadas per milícias, un pauc sul modèl de las milícias que fan las guèrras en Ucraïna actualament ; l’Edat dit Mejan es encara en vida en Euròpa.

L'Alsàcia, principautat de l’impèri germanic, èra donc tocada per aquel biais de gerir las susmauntas. Mantunes gropes de milicians sèran constituats que, devath la direccion d’un Armleder, rançonavan los ciutadans del prinipautat e botava lo fuòc al país alsacian sancièr. Lo màger princep d’Alsàcia decidiguèron de fargar una reaccion collectiva. Per fin, l’avesque d’Estrasborg farguèt una aligança ambe Landgrave d’Alsàcia e las vila del Decapòl. Los associatis o co-aligats faguèron lo serment contra la banda d’Armleder e contra totes los qu’èran junts a el dins l’intencion de participar al chaple dels Josius designats coma lo principal problèma per la securitat d’Alsàcia.

Los chaples dels josius èran un fenomèn pro frequent dins l’Impèri Germanic per gardar la conscéncia catolica en patz. Aquò debutèt de cap a 1347 èra d’una dimension granda. La sorga n’èra estat la pèsta nègra que tocava Euròpa dempuèi annadas. Alara que los Josius n’èran mens tocats que los Catolics, una question tafuravan la populacion cristiana. Aquel supausat privilègi èra etiqueda a la manièra de las observanças rigorosas que demandavan la religion josiva e que los podiá –eventualament- salvagardar de la pèsta.

La populacion d’Alsàcia mens educada, o pensava diferent. La pèsta aguèt aital una interpretacion pro diferenta. D’un latz la pèsta nègra èra un castig de Dieu per punir los princeps copables, Armleder èra aital un castig de mai ; d'autre latz, s’acuzava formalament los josius d’aver provocat la malautiá generalizada en empoisonar los punts d’aiga, sorgas, fontanas, cistèrnas. Lo pòble d’Alsàcia, tocat grevament pel mal, cercava un boc-emissari : los Josius, tal coma èra normal d’o far dempuèi l’inquisicion dels Castilhans e la fugida dels Josius de Castilha ; l’Istòria d’Euròpa es faita de l’installacion de dominò que farà paur fòrça temps a la comunautat josiva d’Euròpa. Per s’atacar als Josius en tota quietud a Estrasborg, fau detenir las pròvas de la culpabilitat ; lo clergat e la populacion ne trobarà sense cap dificultat (quora la justícia es donada pels clercs de Glèisa es sempre un problèma). Mantunes Josius torturats a Wintzenheim ne donèran tant que los «jutges» n’aguèssen mestièr. D’ara enlà, se posquèt passar a la condamnacion comunautària (causa costumièra d’aquel temps) ; la populacion josiva es alara dintrada dins la paur generalizada. A Estrasborg, prèp del mes d’Adar – a la debuta de l’annada 1349 – cap Josiu èra dins las carrièras de la ciutat alsaciana. Lo Stettmeister d’Estrasborg, devisarà per gardar los Josius contra la violéncias dels entorn, e del pòble alsacian catolic, ordonèt de clavar lo barris dels Josius. Dins mantunes Principautats de l’Impèri, coma los vesins, d’autras alèrtas tocaràn los Josius d’Alsàcia. Los chaples se son generalizats, Confederacion Helvetica, Renània, de Nauta-Alsàcia. Los senhors alsacians, inquièts pel movement, se son amassats a Benfeld per avizar los mejans per establir tornar l’òrdre. Mas –coma o podèm veire ara al XXIen sègle- cridèran sonque la populacion al calme, sense far una valorizacion negativa de las manifestacions. Sul pic, la situacion devenguèt critica en Baissa Alsàcia.

Del jorn a l’endeman, la situacion dels josius èra devenguda impossibla a Estrasborg. Èra pas la fauta del govèrn de la vilas : Sturm e Kuntz de Winterthur, los dos Stettmeister, avián, totparier que l'Ammeister (cap de la corporacion dels mestièrs) Pierre Schwarber, avián de la reputacion d'òmes justes e onestes que los josius n’avián res de crànher. Mas las corporacions dels mestièrs – pro potents aquí – e lo pòble, travalhat pels agitators fanatics catolics, enflamavan de marrits sentiments diferents del govern de la vila alsaciana. A partir del 9 de febrièr, los deputats de las corporacions demandèran a l'Ammeister - magistrat comparable al cònsol màger d’Occitània - l'arrestacion de totes los Josius e lo jutjament. Pierre SCHWARBER, refusèt la requèsta, amai encara prononcièt un discors plen de noblessa per apatzar la populacion catolica enrabiada. Los deputats furioses respondèron per insultas al discors de l’Ammeister : "o sabián pas jà vendut als Josius ?" Pierre Schwarber li agradèt pas aquel lengatge ; donc los arrestèt totes.

Un sol deputat sortiguèt de la vila e son accion foguèt decidoira pel jorn venent. Susmauntèt las corporacions que, totas,  respondèron a la crida e s’apleguèran sus la plaça de la Catedrala. Se devisèt sus la situacion que caliá donar als Josius. Carnissièrs e afachaires èran los grands adversaris dels Josius qu’avián agut deutes considerablas : s’esperava aital eliminar creéncias e creancièrs. Los dos Stettmeister venguèron assistar a l’aplec, plaça de la Catedrala, sul modèl de la democracia grèga. Foguèron çaquelà mal vist, coma presents aquí, coma tot ciutadan catolic. Alara que devisavan sul tèma de la tranquillitat de la vila, foguèron insultats e acusats de corrupcion.

Lo 10 de febrièr marca una estapa decisiva dins l’evolucion de la susmaunta alsaciana a Estrasborg. Aquel jorn, en efèit, los susmauntaires an apoderat la vila, lo govèrn de la pichona republica. Faguèron proclams de descadença dels magistrats qu’èran favorables als josius : Sturm, Kuntz de Winterthur e sobretot l'Ammeister Pierre Schwarber, la bèstia nègra de la populacion. L’Ammeister novèl foguèt nommat, lo carnissièr Betschold, conegut per èstre jurat dels Josius. Amb la novèla aquesta, mantunes Josius daissèran la vila sul pic, d’autres son estats albergats pels Cristians de la vila.

Al fial dels jorns següents, los susmauntièrs se fan cara legala. Lo 13 de febrièr installèran lo novèl senat poblat dels amics. Pierre Schwarber, l'Ammeister intègre, foguèt castigat grevament pels ganhadors. Condamnat al baniment perpetual, a la confiscacion de totes los bens, lo èra enlevat lo dreit d’èstre donat coma borgés de la vila. Dementre que las assemblèas novèlas listavan mesuras, la multitud falorda emplenava las carrièras : la catastròfa èra en vista.

Lo 14 de febrièr serà la data fatidica. Las cronicas d’en Clossner e d’en Kœnigshoffen fan conéisser la jornada, un testimoniatge, esmoguent dins la simplicitat que fa mòstra, d’un companhon afachaire qu’assistava inpotent a l’afar e que donèt a Estrasborg la color de la sang.

"Dès l'aube, un vacarme indescriptible remplissait les rues de Strasbourg : c'était le bruit des troupes en marche, avançant au rythme de chants sauvages, accompagnés des cris de femmes déchaînées. Lorsqu'elle eut brisé les barrières qui fermaient l'entrée du quartier juif, la foule se précipita dans le ghetto. Hommes et femmes, enfants et vieillards furent égorgés sans pitié. Dans les maisons incendiées, des familles entières disparurent sans laisser trace."

Le témoin auquel nous avons fait allusion plus haut, rapporte un dialogue touchant entre un chef de famille juif et l'un des assassins. Comme le prétexte du massacre résidait dans la prétendue responsabilité des juifs dans la propagation de la peste noire, le juif s'écria : "Mais nos propres enfants aussi sont frappés par la peste". A quoi le gros Herrmann, le boucher de la Pfalz, répliqua : "Quand on a tué le fils de Dieu, on peut bien empoisonner un de ses enfants à soi, pour faire croire à son innocence : tout le monde sait combien les Juifs sont rusés".

Malgrat la dimension del chaple, mantunes josius pro numeroses –se parla de milièrs- avián sobreviscut. Foguèron amassats e trigossats cap al cememtèri josiu. Aquí s’installèt un cramador que primièr s’i lançèt los enfants josius : Èran baptejats abans d’èstre cremats. Los cronicaires fan saber las gentas actitudas de las femnas josivas : faguèron de tal biais violent per frenar los baptismes.

Quitament dins l’ignominia, l’integrisme catolic es stupefiant !

Aquela fotografia literària me sembla fòrça a las fotografias qu’aurián poscut far e que Peire Vidal faguèt, dels chaples dels Catars, puèi que se faguèt dels protestants en Occitània, chaples organizats per l’autoritat politica franca, e manejada per l’ecclesia catolic, papista e vaticanesca.

Contra l’occitan, responsa ciutadana

An rason de manifestar, cal pas l'occitan per una elita, cal l'occitan per totes/as en Occitània.

Mas l'argument es pas dins la boca dels manifestants nacionalistas franceses en Occitània, nimai dins la boca dels foncionaris franceses de l'administracion de l'E.N. - Alara son arguments que se fan amb compassions e bons sentiments (ajudat per un sistèma politic sovent mut sul tèma, e pas simplament los elegits del Partit Occitan). Fonciona pas aquel sistèma actual, pas pro per recuperar la lenga.

L'occitan es causas de totes/as e per totes/as.

Cal remembrar als nacionalistas franceses que lo francés es estat imposat sense res demandar als parents !

Donc son per préner lo meteis modèl en Occitània per installar los beneficis d’una bilingüisme integral. Lo problèma es l’administracion francesa per l’occitan que se dèu acarar al sistèma de la pensada nacionalista francesa que crei que lo francés es la sola lenga etèrna de França, in-eternam.

1 / l’occitan es lenga europèa, perqué es ensenhada : a / Val d’Aran (Espanha), b / Valada occitana de Piemont (votacion oficiala de las comunas), c / Mónegue (ensenhada a totes, imne nacional Monegasc es en monegasc qu’es una variacion de l’occitan, d / lo problèma en dins l’Estat nacionalista francés, Occitània granda que las mentalitats son vièlha es mal informada dempuèi mai de 50 ans sul tèma.

2 / la mestreja de las lengas, la mestreja de l’anglés frena pas per escriure plan lo francés ; alara vesi pas perqué l’occitan seriá un problèma. De mai l’occitan ajuda a melhor ortografia las causidas normativa francesa, nòrma de mèrda installada per una lenga d’una elita parisenca.

Jà avèm aquí los arguments per una partida de las pancardas. n’i a una qu’amerita realament un comentari qu’es ligat a l’administracion francesa en Occitània.

«Totes ambe la similara educacion» : soi d’accòrd, mas pas amb la mediocritat francesa.

3 / «La même Éducation pour tous», an plan rason ! Cal l’occitan per totes e totas, pas cap de discriminacion. Donc cal pus demandar als parents, coma es estat lo cas per imposar lo francés, cal imposar ont es possible, es de dire (seriosament ont i a professors formats e valents), imposar lo bilingüisme a totes e totas. Aprèp seràn als ciutadans e a las ciutadanas de causir la lenga que melhor pòdon portar sus la via publica.

Perqué aquela prepausicion, plan entenduda per totes e totas, es pas prepausada per l’administracion francesa en Occitània, perqué aquela administracion es encara nacionalista francesa, e que los pichons foncionaris en carga de l’occitan son pas pro sostenguts per devolopar una politica digna per l’occitan, la dignitat es l’occitan per totes e totas.

4 / cal notar tanben lo tractament de la redaccion de La Dépêche du Midi : «Cultures minorisées semble faire consensus», es evident que dins los mèdias franceses en Occitània o es jamai estat ; los programas de television en lenga francesa an jamai integrat los escrivans en lenga occitana, malgrat que parlèssen totes plan la lenga imperiala e que posquèssen clarament explicar als nacionalisats franceses, purificators etnics o lingüistics, çò que fa qu’escrívon en occitan ! E la lista es longassa de l’abséncia de l’occitan.

L’occitan es lenga de totes e totas, levat mantunes Franceses que la vólon pas, mas o cal plan dire l’ensenhament integristas catolics vos donarà tot çò qu’avètz mestièr, un ensenhament sense occitan, e pertot !